برای تولدم

امروز که بگذرد و فردا که آفتاب طلوع کند، دقیقا 30 سال است که زنده بوده ام، نفس کشیده ام و 10950 بار طلوع و غروب آفتاب رادیده ام... نمی گویم زندگی کرده ام چون نمی دانم که حتما این کار را کرده باشم... 

هیچ ادعایی در علم، هنر، فن، فلسفه و یا هر چیز دیگری ندارم و اگر قرار باشد همین امروز دیگر نباشم، به جرأت می گویم که تمامی سرمایه و دارایی زندگی ام، انسان ها هستند... خانواده ام، دوستانم، همکارانم و تمامی کسانی که شاید تنها یک بار در زندگی دیده باشمشان، اما احساس می کنم که نسبت به تمامی آنها مسئولم...  

من فکر می کنم که مهم ترین چیز در این دنیا دوست داشتن و دوست داشته شدن باشد...  

تا امروز که 30 سال از زندگی ام می گذرد، کشفی بزرگتر از این نداشته ام...  

آرزویم برای سالی که آغاز می کنم این است که بتوانم مهربان تر باشم و بیشتر دوست بدارم و خالصانه عشق بورزم... 

پی نوشت:  

نمی دانم لایق ِ این پست ِ کیامهر هستم؟ هر بار که می خوانم اشک در چشمانم حلقه می زند و با خودم می گویم که: لیاقت ِ این همه محبت و مهربانی و احساس ِ پاک را دارم؟  

من فرشته نیستم، من این چیزهایی که کیامهر نوشته نیستم، و خوشحالم و بر خود می بالم اگر اینگونه دیده می شوم، آن هم به چشم ِ نازنینانی چون شما.  

 به خودم می بالم به داشتن دوستانی چون شما، و امیدوارم لایق این همه محبت باشم.