رقص کولی

شبی مه آلود زیر نور ماه

رقص کولی

شبی مه آلود زیر نور ماه

عنوانش را شما بگویید...

دیشب تا صبح کمتر از 20 دقیقه خوابیده ام. از سرویس پیاده می شوم، اما پاهایم به سمت محل کار جلو نمی رود. امروز 31 خرداد است. همان روزی که سه هفته است از آمدنش واهمه دارم.  

 

در طول تمامی 6 سالی که کار کرده ام، بخشنامه های زیادی از سازمان مرکزی صادر شده که طبق آنها حقوقی به کارکنان تعلق می گرفته است، اما این بخشنامه ها همیشه از روی میز رئیس به داخل کشو منتقل و همان جا بایگانی شده اند و هیچ کس پایین آنها ننوشته: "اقدام شود." اما نمی دانم چه سرّی بود که مسئولین محترم، جهت اجرای بخشنامهء "تعدیل نیروی انسانی" این طور عزمشان را جزم کردند که خدای ناکرده از مواد و بندها و تبصره های بخشنامهء مذکور تخطی نکنند و ساحت مقدس صادرکنندگان و امضا کنندگان تخدیش نشود. و یا زمینه ای فراهم نشود که کسی آقایان ِ محترم ِ(!) مسئول را بازپرسی نکند که چرا طبق بخشنامه عمل نکرده اند، که آنها هم از ترس شلوارشان را خیس کنند و آبرویشان برود و یا اینکه مجبور شوند از صندلی پشت بلند ِ چرخ دار که خیلی هم راحت است، پایین بیایند و روی صندلی های معمولی بنشینند و از مقدار قلمبگی ِ جیب هایشان کاسته شود.  

 

و حالا امروز همان روزی است که باید با 11 نفر از همکارانم خداحافظی کنم. فقط خدا می داند که چقدر تحمل نگاه های مغمومشان در 20 روز گذشته عذابم داده است. و امروز هر قدم که به آموزشکده نزدیک تر می شوم، بغضی تمام وجودم را فرا می گیرد که نمی توانم از آن رها شوم.  

نمی دانم به آقای عمادی فکر کنم که با دو بچه هر ماه باید 100هزار تومان خرج بیماری زنش را بدهد، یا آقای صفری که 35 روز است به هزار امید عقد کرده و هزار جور وام گرفته؟  

به آقای محمدی فرد و 3 تا دخترش فکر کنم یا نوزاد تازه متولد شدهء آقای جعفری؟ 

به خانم رحیمی که هنوز40 روز از مرگ پدرش نگذشته و باید خرج خودش و مادرش را بدهد، یا آقای صادقی که با جان و دلش به این امید کارگری می کرد که پسرش درس بخواند و مثل او نشود؟ 

هر لحظه که خودم را جای هر کدامشان می گذارم، تمامی وجودم زیر ِ وزن ِ سنگین بغضم لِه می شود. کاش کاری از دستم بر می آمد تا برایشان انجام دهم.  

دلم را چه کنم که تنگ می شود؟  

برای تیک تاک ِ باطری ِ قلب ِ آقای مجیری. برای چای های تازه دم ِ ساعت به ساعتش. 

برای صداقت و نجابت ِ آقای صادقی و متانت ِ آقای عمادی که خالصانه کار می کردند. 

برای شیطنت های آقای ابطحی. 

برای سادگی آقای صفری. 

برای لبخندهای ِ پدرانهء آقای لطفی. 

برای آقای هوازاده و شوخی های مخصوص خودش. 

برای صبوری خانم رحیمی. 

لطافت آقای محمدی فرد. 

بی خیالی آقای جعفری. 

دلم برای همهء این ها تنگ می شود. اشک هایم سرازیر می شوند. اما به آموزشکده که می رسم، آرام می گیرم و با همان خنده ها و شوخی های همیشگی به همه سلام می کنم. 

تا بعد از ظهر، نگاه های خیسم را از هر کدامشان می دزدم.   

از همه خداحافظی می کنند. من اما آخرین نفرم. چون همه سفارش کرده اند که از من کوتاه خداحافظی کنند چون دلم طاقت ندارد   و تاب نمی آورد. اما بالاخره نوبت به من هم می رسد. با تمام اشک ها و بغض گلویم به خدا می سپارمشان. آنها هم به من که می رسند بغض می کنند. حالم از خودم بهم می خورد که باعث شدم بغض کنند.  

می روند و من با تمام قلبم بهترین آرزوهایم را بدرقه راهشان می کنم. می دانم خدا صدایم را می شنود. می دانم که دردشان را تسکین می دهد. می دانم که به زودی قلبشان آرام می گیرد و دلهایشان شاد می شود و به زندگی می خندند. مثل همیشه. می دانم! چون این ها را با ذره ذرهء وجودم طلب می کنم و هنوز هم امیدوارم به اینکه ظلم پایدار نبوده و نخواهد بود، و حق هیچ مظلومی پایمال نمی شود. هنوز امیدوارم که دنیا دار ِ مکافات است و نتیجهء عمل هرکس به خودش باز می گردد. آدمی به امید زنده است ...  

 

 

پی نوشت 1: نتیجه اخراج این 11 نفر نیرو، افزایش ِ کار ِ نیروهای هنوز اخراج نشده است. بنابراین من از فردا صبح باید 2 یا 3 ساعت اضافه کار بمانم و کار ِ 3 نفر را انجام دهم.   

 

پی نوشت 2: طبق مطالب عنوان شده در این پست حمید جان ِ ابر چند ضلعی، احساس می کنم که فیلم ِ زندگی من یه جورایی سیاهی لشگر ندارد و سیاهی لشگرها هم پس از چندی نقش های اصلی می گیرند. این، مدلی بسیار آزار دهنده برای شخص ِ صاحب ِ فیلم است. نمونه اش امروز! لذا اگر کسی راه حلی دارد، ارائه دهد لطفاً. ممنون.

 

نظرات 12 + ارسال نظر
مهدی سه‌شنبه 31 خرداد‌ماه سال 1390 ساعت 08:24 ب.ظ http://spantman.blogsky.com

سلام واقعا متاسفم
خدا لعنتشون کنه که این همه ادم و از کار بیکار کردن

کرگدن سه‌شنبه 31 خرداد‌ماه سال 1390 ساعت 09:19 ب.ظ

در این زمینه تو راه حل برندار و اصلاح ناپذیری بچچه !

دکولته بانو چهارشنبه 1 تیر‌ماه سال 1390 ساعت 12:35 ق.ظ

محبووووووووووب عزیزم ... خیلی خیلی خیلی ناراحت شدم ... اینجور که تو نوشتی ... واقعا زندگی سختی دارند و امیدوارم خیلی زود یه کار خوب گیر بیارن ... واقعا از ته دلم آرزو می کنم ... در مورد پی نوشت ۲ هم باید سعی کنی آسیب نبینی والا جز دوست داشتن آدما از دل بزرگ تو برنمیاد و نمی تونی اینجور نباشی ... شاید باید تمرین کنی ... تمرین کنی که مثل همه باشی ... چند وقته می خوام بهت زنگ بزنم ... شرمنده ام ... دل و دماغشو نداشتم ... فردا حتما حتما اگه زنده باشم بهت می زنگم عزیزم ...

حمید چهارشنبه 1 تیر‌ماه سال 1390 ساعت 12:57 ق.ظ http://www.abrechandzelee.blogsky.com/

- کاش اینجوری نمیشد ولی حالا که شده دیگه با اینحرفا و غصه خوردنا چیزی درست نمیشه...اگه میخوای کاری براشون کرده باشی براشون دعا کن...
نمیخوام دلداری الکی بدم ولی باورکن فاجعه بزرگی نخواهد شد...دیر یا زود دوباره کاری پیدا خواهند کرد...به محل کار جدیدشون خواهند رفت..دوستای تازه پیدا خواهند کرد..."عادت" خواهند کرد...زندگی همینجوریه دیگه...طبقه فرودست باید همیشه آماده روی "زین به پشت"زندگی باشه!...متاسفانه...

- و راه حل...برای آدمی با روحیات تو که هیچ رقمه نمیتونی از عشق ورزیدن به آدما چشم پوشی کنی راهی نیست...جز اینکه صورت مساله رو پاک کنی...یعنی آدمای زندگیتو کم کنی (کاری که خود من در یک سال گذشته انجامش دادم و تا حد زیادی هم از این تصمیم و نتایجش راضی هستم)...هرچند بعید میدونم اینم از تو بربیاد!...

حمید چهارشنبه 1 تیر‌ماه سال 1390 ساعت 01:06 ق.ظ http://www.abrechandzelee.blogsky.com/

عنوان پست...اگه پست من بود اسمشو میذاشتم :

"یازده ستاره کم است...آسمان حواست هست؟"...

مکث چهارشنبه 1 تیر‌ماه سال 1390 ساعت 02:44 ق.ظ http://maks2011.blogsky.com

محبوب؟ هیچ. حالم بد شد

فرناز چهارشنبه 1 تیر‌ماه سال 1390 ساعت 08:48 ق.ظ http://www.zolaleen.persianblog.ir

اینکه از پست من خیلی تلخ تر بود....

سهبا چهارشنبه 1 تیر‌ماه سال 1390 ساعت 02:04 ب.ظ http://sayehsarezendegi.blogsky.com/

سلام محبوب . خب زبون آدم رو می بندی تو دختر که !‌ انتظار نداری که راه حلی داشته باشیم ، نه واسه اونا ، نه واسه مشکل خودت ! چی بگم من اونوقت ؟

فرشته چهارشنبه 1 تیر‌ماه سال 1390 ساعت 10:53 ب.ظ http://surusha.blogfa.com

چه بده که گاهی هیچ کاری نمیشه کرد...هیچی..

کلاسور پنج‌شنبه 2 تیر‌ماه سال 1390 ساعت 08:14 ب.ظ http://celasor.persianblog.ir

سلام خوبی ؟!
نمیشه کاری کرد، تا بوده همین بوده ، محبوب جان همیشه رو توانایی آدم های دیگه هم حساب باز کن، قرار نیست همیشه خودت همه ی مشکلات رو حل کنی ، فکر کن شاید خودشون هم بتونن مشکلشون رو حل کنن.

سمیرا یکشنبه 5 تیر‌ماه سال 1390 ساعت 02:34 ب.ظ http://nahavand.persianblog.ir

ای لعنت به این غم نان!!! ای بترکه این زندگی

ببر89 یکشنبه 9 مرداد‌ماه سال 1390 ساعت 12:45 ق.ظ http://gs1357.blogfa.com

فکر کنم بینوایان عنوان خوبی باشه.

برای نمایش آواتار خود در این وبلاگ در سایت Gravatar.com ثبت نام کنید. (راهنما)
ایمیل شما بعد از ثبت نمایش داده نخواهد شد